Melding uit de oude doos

Details

• Wat

  2 objecten gedurende 3 seconden

• Wanneer

  1 september 1998 (20:00)

• Waar

  Franeker,
  bewoog richting westen

• Status

  Ongeïdentificeerd

• Alle details weergeven

FRANEKER, FR — Melding uit de oude doos….


Net als R,
zie link: https://www.UFOmeldpunt.nl/melding/10046-zwart-trapeziumvormig-hoekig-onbekend-toestel
, wil ook ik een inmiddels oude ervaring delen.


Is dat noodzakelijk? Nee. Vast niet.
Ben ik al die jaren ontvoerd geweest door aliens? Nee, niet zover ik weet.
Zo ja, sorry dan. Maar dat is mij dan niet te verwijten.

Waarom delen terwijl het al zo lang geleden is?
Omdat ik het met R eens bent, dat het er niet zo aan toe doet.
De meeste meldingen die wij als burger zien, bijvoorbeeld op tv, zijn oud.
Maar daarom niet minder interessant.

Deze gebeurtenis vond plaats te Franeker, Friesland.
Het is dan 1998 op een nazomerdag ergens in begin september.
Rond de klok van acht uur in de vroege avond moet mijn hond Bas zijn behoefte doen.
Terwijl ik nietsvermoedend ons vaste rondje wandelt met de hond, die zoals altijd los liep, gebeuren er ineens uit het niets een aantal vreemde zaken vlak achter elkaar.

Een felle licht in de onbewolkte lucht trekt mijn aandacht.
Dit licht was duidelijk zichtbaar voor mij, een reflectie van de zon op een ‘object’.
Dit ‘object’ ging zo ongelooflijk snel dat ik verbijsterd probeerde te volgen waar het heen ging.
Plots, er vlak achter, nog zo’n object. Razendsnel.
Beide objecten gingen richting Waddenzee.
Het duurde hooguit 2 á 3 seconden voordat ze aan mijn ogen waren onttrokken.
Er was geen geluid te horen. Geen motors, geen gezoem.
Niets.

Aangezien ik in Franeker woonde, was ik best wel wat gewend.
De straaljagers van de luchtmacht uit Leeuwarden, vlogen veelvuldig over.
Ik weet hoe ze klinken. Hoe ze er uit zien in de lucht, zowel hoog- als laagvliegend.
Zowel overdag als ten tijde van nachtvluchten.

Deze objecten kwamen totaal niet overeen met alles wat ik ooit heb zien vliegen.
Een vorm kon ik er niet echt in zien. Maar als het al een vorm leek te hebben, was het wat plat.
Van onderaf gezien aan de zijkant. Waarschijnlijk alleen dat deel waar de zon zijn reflectie in spiegelde.
Heel hoog vlogen ze niet. Niet op kruishoogte. Waarschijnlijk eerder op een hoogte waar vliegtuigen mee aanvliegen tijdens de landing.
Nogmaals. Geen geluid. Niet tijdens, niet vlak er na.

Maar de gekte hield niet op.

Op het veld waar ik met Bas liep, was ook een poes of kater.
Dit beestje liep er net als wij gewoon wat rond.
Ik zag het daar wel vaker lopen.
Niet eerder had ik dat beestje 'anders' gezien dan gewoon op z'n gemakje wat rondlummelen.

Mijn hond Bas, was al een zeer oude hond. Hij was al bejaard toen ik hem uit het asiel haalde. En thuis had ik zelf ook altijd katten, want ja, liefhebber.

Bas gaf geen zier om deze beestjes. Maakte nooit aanstalten om ze eens lekker op te jagen, of anderszins te pesten. Voor Bas bestonden ze gewoon niet. Thuis niet, buiten niet.

Ook had ik Bas nog nooit horen blaffen.
In al die jaren dat wij bevriend waren nog nooit één keer!
Ik wist dan ook niet beter dan dat hij allicht door ouderdom of gebreken niet kon blaffen.
Of gewoon nooit aanleiding zag om het doen. Ik weet het niet.

Tijdens de waarneming gebeurde er het volgende;
De poes die zo rustig rond luierde sprong ineens met een hoop gemiauw en alle haren omhoog, in een boom. Deze stond zo’n 10 á 12 meter van mij en Bas af.
Al blazend keek het arme beestje verward om zich heen.

Mijn hond Bas, rende uit het niets naar de boom waar de kat zich al jankend schuil hield. En sprong tegen de boom aan.
Dat had ik hem nog nooit zien doen!
Terwijl hij al jaren altijd los liep. In parken, bossen, en stedelijk.

Erger nog, hij sprong niet alleen tegen die boom op.
Hij begont te blaffen! En niet zo zuinig ook.
Nogmaals, nog nooit sinds hij bij mij was, had ik hem horen blaffen.
En dat waren toch al heel wat jaartjes.

En zo snel de gekheid begon, stopte het ook.
Ik zag niets anders dan de standaard zaken.
Niets vliegen, op wat vogels na. Geen gedoe.
Bas stopte even abrupt met blaffen als hij begon, met de staart tussen de benen, mij aankijkend van “wat is er in godsnaam gebeurd, baasje?”
De poes kwam de boom uit en liep verdwaasd richting een tuin, waarvan ik dacht dat het zijn thuis was.

Met een raar gevoel vervolgde ik mijn weg. Wat dromerig allicht.
Wat een aparte ervaring.
Ik heb Bas daarna nooit meer horen blaffen. Tot zijn dood toe verhuld in stilte.
Ik was die avond, nog steeds van mijn á propos, vroeg gaan slapen.
Het nare gevoel wat ik op het veldje kreeg, een apart soort energie, was blijven hangen.
De volgende morgen moest ik al vroeg op pad, om samen met mijn zwager, richting Den Haag te rijden.
Tijdens deze rit zat hij als passagier naast me in de auto.
We hadden zojuist de Afsluitdijk verlaten. Al vanaf begin van de rit vertelde ik hem over wat er daags ervoor was voorgevallen. Natuurlijk had ook hij geen verklaring.
Maar goed.
Ik was net klaar met het verhaal, toen plotsklaps de snelheidsmeter, toen nog analoog, er mee stopte. We reden nog wel, motor werkte nog prima.
Met mijn rechtervoet was niks mis. Dus de snelheid zat er aardig in, zo van het Afsluitdijk komend.
Alleen, de snelheidsmeter liep rustig van de plusminus 140 KM helemaal terug naar nul.
En daar bleef de naald steken.
Dit was een geheel nieuwe ervaring voor mij.

Opnieuw werd ik mij bewust van dat nare gevoel.

Een lichtflits in de lucht, geen idee wat. Geen onweer of weerlicht.
Het was nog steeds mooi en onbewolkt.
De lichtflits in de lucht was beter en langer zichtbaar dan dat van de dag ervoor.
Alleen een vorm kon ik, naar later bleek ook mijn zwager, er niet uithalen.

Toen was alles voorbij.
Het rotgevoel. Ineens geen last meer van.
Snelheidsmeter begon uit het niets weer te werken. Ik zag de naald oplopen naar een kleine 100 KM per uur. Kennelijk was ik even te afgeleid geweest voor het planken.

Natuurlijk, in Den Haag hebben we de redelijk nieuwe auto van nog geen 2 jaar oud, laten nakijken. Want ja, een kapotte snelheidsmeter zit niemand op te wachten.
Er was echter niks mis mee. De kabel, de bevestiging, de klok.
Alles oké. De monteur had geen verklaring.
En idd. Het is nooit meer voorgekomen zolang de auto de mijne was.

---

Wat het was wat ik op het veldje zag? Ik weet het niet.
Wel weet ik dat het ‘vreemd’ was op alle vlakken.

Het gedrag van de poes?
Opnieuw geen idee. Allicht gewoon een gekke poes.

Het tegen de boom springen van Bas, mijn hond?
Het blaffen? Geen idee. Wie het weet mag het zeggen.

De rare energie die ik bevoelde vanaf de waarneming tot daags erna?
Geen idee.

De snelheidsmeter en de daarop volgende flits?
Jammer…, geen idee.

Maar natuurlijk heb ik wel zo mijn gedachtes er over.
Dat dan wel.