4 lichten, oranje gedempt, op een rij

Details

• Wat

  4 schijven gedurende 2 minuten

• Wanneer

  14 december 1996 (01:30)

• Waar

  Nijmegen,
  bewoog richting noordoosten

• Status

  Ongeïdentificeerd

• Alle details weergeven

NIJMEGEN, GD — In december 1996 heb ik dit opgeschreven op papier. Nu deel ik het hier met jullie. Ik heb het verhaal wat ingekort.
Het was 14 december 1996. Een nacht van vallende sterren . Iets wat ik fantastisch vind om te zien. Tot mijn geluk was het een heldere avond, wel koud.
Ik was die avond al bijna vergeten dat er vallende sterren zouden zijn. Rond een uur of 10 liet ik mijn hond uit. Ik liep een stukje en keek af en toe omhoog naar de sterren. Ik zag diverse vallende sterren.
Rond 1 uur snachts ging ik naar bed. Ik wilde vanaf mijn balkon nog even vallende sterren kijken. Met een slaapzak om me heen tegen de kou, stond ik te genieten van de heldere hemel. Het was zo helder dat ik de melkweg bijna kon zien.
Rond half 2 keek ik ongeveer richting het zuiden. Ik genoot net van een hele langen staartster die voorbij flitste, toen ik in mijn ooghoeken rechts, dus ongeveer uit het zuidwesten, iets zag aankomen. Ik keek en zag iets oranjes. Eerst dacht ik dat het 4 vogels waren. Op die snelheid kwam het over. In een flits bedacht ik me dat ik vogels niet eens zou kunnen zien vliegen in het donker en dat ze niet oranje zouden zijn.
Mijn volgende gedachte was dat het een vliegtuig was. Maar ook dat vond ik vreemd. Het waren 4 lichten, gedempt oranje, op een rij. Te groot voor een vliegtuig. Toen zag ik dat er een licht wat achterbleef. Dat was voor mij het bewijs dat het geen vliegtuig was. Voor ik het wist waren ze achter het dak verdwenen. Ik was zo met stomheid geslagen, dat ik zo even bleef staan. Denkend aan wat het zou zijn geweest.
Toen bedacht ik me dat het UFO's waren geweest. Een soort naar beneden aflopende schotel met een bolling erop. De kleur was oranje vergelijkend met het licht van de oranje straatlantarens, niet fel maar gedempt. Ze kwamen geruisloos over. Ze waren richting het oosten verdwenen.
De meeste mensen die ik het verteld heb verklaren me voor gek. Sommigen willen meer weten, maar als ze weten hoe het er voor mij uitzag, eenvoudig zonder spectaculaire feiten of gebeurtenissen, zie je ze al denken dat ik het verzin.
Ik ben een nuchter mens, ik hou niet van liegen of verhalen verzinnen. Zo kennen mensen mij ook, dus dat ze dan ineens aan je twijfelen of je voor gek verklaren is niet leuk. Daarom vertelde ik mijn verhaal nooit meer. En nu vond ik het tijd dat weer eens te doen.